در آن دور دست بالای کوهی که پوشیده از درختان است ، آسمانش ابری است ، جنگلش سرد و تاریک .در این طبیعت بکر وجودم زنده می شود و چقدر زیباست این تنهایی . تنهایی که فقط من هستم و تو . با تو اُنس می گیرم و در دل این تنهایی با تو حرف می زنم . تنهایی را دوست دارم و چه زیباست این سکوت و خاموشی در دل شب. و در دل شب سفره ی وجود مرا پر از مائده های آسمانیت می کنی . نعمتهایی که جز در این سکوت و تاریکی نخواهم یافت . رهایم نکن و همیشه این اُنس را برایم ببخش . با وجودی خالی از ریا و خودنمایی به تو می رسم . چقدر این صاف بودن برای من لذت بخش است. صاف صاف همچون چشمه ای در مقابل تو اعتراف می کنم . این اعتراف نه مثل دیگر اعترافهاست که خود رنگ و بوی تو را دارد. تو با اعتراف من شیرینی درک محضر خود را به من می بخشی ، آنچه که هر کسی نمی تواند به آن رسد. تو مهربانی و این مهربانی از شور و شوق آتشم می زند. انگار دوست دارم از این همه عنایتت آب شوم .آنقدر غرق عظمتم می کنی که نمی فهمم .
مرگ را پلی قرار داد برای رسیدن به سرایی که جاودانی است و مرگی در آن راه نخواهد داشت. با این وجود مرگی که پل رسیدن به بهشت است چگونه ترس دارد؟ مگر مرگ آن نیست که علی در وصفش چنین بی قرار بود : قسم بخداوند بزرگ ، فرزند ابیطالب بمرگ مانوستر است از کودک شیر خوار به پستان مادر. پس چرا این مرگ ،مرگی که اینقدر برای علی (ع) مأنوس و دوست داشتنی است برای ما ترسناک است. چرا هنوز شوق بریدن و رفتن نداریم. استاد عزیز ، صفایی حائری می فرمود : می دانید این دعای مردم اشتباه است : خدایا ما را تا نیامرزیدی از دنیا مبر. بعد ادامه می داد : این جمله بوی حب دنیا می دهد ، درستش این است که بگویی : خدایا ما را بیامرز و ببر. در جای دیگری علی(ع) می فرمود : موتوا قبل از تموتوا «بمیرید قبل از آنکه مرگ به سراغتان بیاید» معنا و مفهوم این جمله چیست؟ یعنی ای انسان ! باید حب دنیا و عمل به دستورات شیطان و نفس اماره در درون خود نابود کنی تا آماده ی ملاقات شویی. تمام حرف به همین جا ختم می شود که مردی از ابوذر غفاری پرسید : چرا از مرگ می ترسیم ؟ ابوذر جواب داد : چون دنیای خود را آباد کرده ایم و آخرت خود را خراب ، به همین خاطر حاضر نیستیم از جایی آباد به خرابه ای کوچ کنیم.
| Design By : Pichak |
